Εδώ και χρόνια, κάθε πρωί, όταν φτάνω στη δουλειά μου άγρια χαράματα, η ματιά μου, αν και σχεδόν οιμισμένη, καλημερίζει τον απέναντι τοίχο.
Μου γνέφει και εκείνος, συνωμοτικά, όχι ακριβώς ο ίδιος, βέβαια, αλλά το σύνθημα που γράφτηκε πάνω του, πριν χρόνια, βιαστικά μες την νύχτα από το χέρι ενός έφηβου, που σίγουρα, μπόρεσε και διάβασε καλύτερα τη νέα εποχή. Έτσι,λοιπόν, τα μαύρα γράμματα με σπρέι με χαιρετούν κάθε πρωί:
ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΟΠΡΙΤΗΣ ΠΑΡΑ ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ