Κατοικώ σε ένα σπίτι με γυναίκες, οι οποίες σε σταθερή
βάση είναι τρείς: η γυναίκα μου, Μαρία, και οι δύο μου κόρες, Ευτυχία και
Καλλιόπη. Ο αριθμός τους βέβαια αρκετές φορές αυξάνεται καθώς κάποιες περιόδους
προστίθεται και κάποια από τις γιαγιάδες, οπότε συνυπάρχω για αρκετό διάστημα
με τρεις – τέσσερις γυναίκες μέσα στον ίδιο χώρο.
Η συμβίωση σε ένα σπίτι που η πλειονότητά του είναι
γυναίκες κατά αρχήν είναι δύσκολη. Όχι για λόγους «ορμονών» όπως θα μπορούσε
ενδεχομένως να σκεφτεί κάποιος, αλλά κυρίως γιατί η όλη ατμόσφαιρα στο χώρο θυμίζει πως το θηλυκό
γένος είναι το κυρίαρχο σε αυτό το σπίτι.
Το δωμάτιο των κοριτσιών είναι βαμμένο σε αποχρώσεις του
ροζ. Οι κουβέρτες και τα σεντόνια διακοσμημένα με πριγκίπισσες, τα οποία ουκ
ολίγες φορές χρησιμοποιεί και ο μπαμπάς όταν εξορίζεται από την κρεβατοκάμαρα
για διάφορους σοβαρούς αλλά και αστείους λόγους.