Έχω χρέος απέναντι στον εαυτό μου, απέναντι σ’ όλα αυτά τα χρόνια σκληρής δουλειάς, να σταθώ όρθιος.
Έχω χρέος απέναντι στο φιλότιμο και την αξιοπρέπειά μου να μη λυγίσω. Έχω χρέος απέναντι στα παιδιά μου, στους δικούς μου ανθρώπους, να τους στηρίξω, να μην το βάλω κάτω.
Έχω χρέος απέναντι στους φίλους, τους συναδέλφους, τους παλιούς συντρόφους, τους νέους συναγωνιστές μου, να παλέψουμε μαζί.
Έχω χρέος απέναντι σ’ όλους όσους με περιμένουν στο δρόμο για τη διαδήλωση, να ενώσω τα χέρια μου γροθιές, μαζί τους.
Έχω χρέος απέναντι στην τάξη μου, να φανώ αντάξιος της ιστορίας της.
Σηκώνω το μέτωπο ψηλά, σφίγγω στα χέρια μου το λάβαρο του αγώνα και συναντιέμαι στο δρόμο μαζί μ’ όσους δεν καταδέχονται να πάρουν τη ζωή τους λάθος.
Ορθώνουμε τα στήθη απέναντι στους εκμεταλλευτές μας.
Γινόμαστε ένα μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο απ’ την οργή των ανθρώπων που αγωνίζονται να παραμείνουν Άνθρωποι.
Ένα ποτάμι που δεν γυρίζει πίσω. Παρασέρνει στο διάβα του κάθε τσιράκι των καταπιεστών, μαζί και τους ίδιους.
Δεν τους αφήνουμε να βάλουν το λουκέτο στις αλυσίδες μας. Τις σπάμε ΤΩΡΑ! Δεν σταματάμε αν δεν πάρουμε πίσω όσα μας ανήκουν!
Δεν θ’ αφήσω το σκοτάδι να σκεπάσει τα χρώματα.
Δεν θα επιτρέψω άλλη σακατεμένη γενιά!
Έχω χρέος απέναντι στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες…
…στα μάτια που ταξίδευαν στο μέλλον με τα λαμπερά χρώματα.
Αποσπασμα απο τον e-oikodomos.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου