ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΑΓΡΙΟΥΣ-ΦΙΛΟΖΩΟΣ;

Το μήνυμα στον υπολογιστή έκανε την εμφάνιση του: «ετοιμαζόμαστε για το 53».

Αποστολέας, ο Νάτσινας, ο Θάνος, ο Λαζαρίκος και σπάνια ο Σούλης, εκείνος προτιμά τα τηλέφωνα

 –‘Ελα τι γίνετε; Ετοιμαζόμαστε για το επόμενο, έχεις τίποτα έτοιμο; Αν όχι ξεκίνα…

Όπως θα καταλάβατε είναι το σήμα για να στείλω το άρθρο για τις Ιστορίες για Αγρίους του επόμενου τεύχους της εφημερίδας. Μόλις έρθει το μήνυμα τότε αρχίζω να αναζητώ το θέμα για το οποίο θα γράψω. Πρέπει λοιπόν να «πιάσω» την φαντασία μου που είναι αχαλίνωτη να τη βάλω κάτω και να της πω:

 –Είναι ώρα για δουλειά, ώρα για να γράψουμε κάτι καινούριο  έλα εσύ και γω με μπόλικα τσιγάρα να βουτήξουμε σε μνήμες να τις ανασύρουμε, να τις ντύσουμε με ωραίες λέξεις και να τους δώσουμε ένα γλυκόπικρο άρωμα.

Η επικοινωνία μου με την φαντασία έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που κλείνουμε ραντεβού. Της λέω λοιπόν:

 –Την Τετάρτη το βράδυ ετοιμάσου να γράψουμε.

Και εκείνη έρχεται, μαζί της κουβαλά πάντα τις αναμνήσεις και καμιά φορά τυχαίνει να περνά και η έμπνευση, αλλά αυτή δεν κάθεται για πολύ. Πριν προσκαλέσω την φαντασία έχω βρει το θέμα που θα γράψουμε, αφορμή μπορεί να είναι ,μια κουβέντα από κάποιον, μια συζήτηση, ένα περιστατικό και τσούπ το θέμα έρχεται..

Η αφορμή για το σημερινό θέμα μου δόθηκε για άλλη μια φορά από την Ευτυχία και την Καλλιόπη. Έχουν εδώ και λίγο καιρό που φαγώθηκαν να πάρουμε ένα ζωάκι στο σπίτι. Περπατάμε στο δρόμο και βλέπουν ένα σκυλάκι αμέσως αρχίζουν

-          Μπαμπά να πάρουμε και εμείς ένα,

Και αρχίζουν τα σχέδια:  θα το λέμε έτσι, θα το βάζουμε να τρώει αυτό, θα κοιμάται εκεί ,θα το πηγαίνουμε βόλτες και κάνουν ολόκληρα σενάρια με το μυαλό τους. Το  ίδιο συμβαίνει όμως και με άλλα ζώα και κυρίως τις γάτες. Εγώ όμως τα ζώα τα βλέπω αλλιώς, τα έζησα αλλιώς στο χωριό, μεγάλωσα μαζί τους αλλά ξέρω πως το κάθε ένα ήταν για συγκεκριμένη δουλειά και είχε μια αποστολή να εκπληρώσει.

Είχαμε δηλαδή για παράδειγμα οι περισσότεροι από εμάς στο «κατώι» μια γίδα, την οποία  κάθε πρωί συνήθως η μάνα θα κατέβαινε να την αρμέξει και να ανέβει  με την γαλατιέρα γεμάτη για να μας το δώσει να το πιούμε πριν φύγουμε για το σχολείο. Ήξερα δηλαδή πως η γίδα είναι για να μας δίνει το γάλα και πως είχε και ανάγκες. Ο παππούς έπρεπε να πάει να κόψει τροφή από φύλλα ακακίας ή πουρνάρια και εμείς να την πάρουμε κάποιες φορές να την πάμε στον «γαμπρό- τράγο» για την διαιώνιση του είδους και όχι μόνο…!!!

1960-61:ΜΠΕΤΣΙΟΣ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ-ΜΟΣΧΗΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ-ΜΕΖΙΛΗΣ ΛΕΥΤΕΡΗΣ

Πολλές φορές στο κατώι με την γίδα συνυπήρχαν και μικρά αρνάκια που τα παίρναμε μετά τα Χριστούγεννα μικρά και τα ταΐζαμε με την βύζα, με το μπουκάλι δηλαδή, μέχρι να μεγαλώσουν. Η φροντίδα ήταν πολύ μεγάλη έτσι ώστε το Πάσχα να είναι έτοιμα να τα σφάξουμε. Ναι ξέραμε εξ’ αρχής πως αυτά είναι για την σούβλα και μάλιστα περιμέναμε τη στιγμή της σφαγής για να δούμε τον μπαμπά, το θείο ή το γείτονα επί το έργο. Δεν υπάρχει Λιβαδιώτης, της γενιάς μου τουλάχιστον, που να μην έχει παρακολουθήσει την πιο πάνω διαδικασία από την αρχή μέχρι την σούβλα ή το τεμάχισμα…(περισσότερες λεπτομέρειες πιθανόν να προκαλέσουν την επέμβαση φιλοζωικών οργανώσεων).

Την ίδια τύχη με τα αρνιά είχε και το «γρούνι» το ταΐζαμε μέσα στο κουμάσι μέχρι τα Χριστούγεννα και μετά …τσιγαρίδες, λουκάνικα, τηγανιά μέχρι και παπούτσια τα παλαιότερα χρόνια από το δέρμα του. Το είχαμε και το φροντίζαμε με τελικό σκοπό τον … τιντζιρέ!!!

Οι κότες λίγο πιο πέρα μέσα στο κουιμπάρου ήτανε για να μας προσφέρουν τα αβγά και σπάνια για καμιά σούπα. Το αν οι κότες είχαν αβγά πιστεύω να το θυμάστε, γιατί αν δεν το θυμάστε θα σας το θυμήσω…(οι φιλόζωοι παρακαλούνται να προσπεράσουν τα παρακάτω). Πιάναμε την κότα, την βάζαμε κάτω από την μασχάλη του ενός χεριού με το κεφάλι της να κοιτά προς την πλάτη μας και τον ποπό της προς το μπροστινό μας μέρος, κατόπιν σαλιώναμε ένα δάχτυλο και γίνονταν εξερεύνηση του  «εσωτερικού κόσμου»  της κότας…

Όσον και αν φαίνονται σκληρά, αντιαισθητικά, σιχαμερά, βίαια, ή ιστορίες για αγρίους, για κάποιους από εμάς τα παραπάνω δεν παύουν να είναι βιώματα των παιδικών μας χρόνων. Μεγαλώσαμε κυνηγώντας τα καλοκαίρια ζανγκαρνάδες (χρυσόμυγες) για να τους δέσουμε το πόδι με κλωστή και να τους έχουμε για παιχνίδι. Φωνάξαμε άπειρα καλοκαιρινά βράδια δίπλα στους λάκκους «πίτι, πίτι κούλα βγες»  και τσιμπηθήκαμε άλλες τόσες από τις ουρτζ΄κες (τσουκνίδες) για να αιχμαλωτίσουμε πιτικούλες (πυγολαμπίδες) και να τις κολλήσουμε με σάλιο στο μέτωπο ή πρόσωπο για παιχνίδι. Αγανακτήσαμε πολλά μεσημέρια ή βράδια από τα μαρόια (αρσενικοί γάτοι) της γειτονιάς με κείνο το παραπονεμένο και μακρόσυρτο …μάααοοοο. Παρακολουθήσαμε πολλές φορές το πετάλωμα που γινόταν στα μουλάρια και τα άλογα και είδαμε να κόβουν τα νύχια τους με το σ’ντράκου (μαχαίρι) για να μπορούν να κάτσουν τα πέταλα και να μην δημιουργήσουν πληγή στα πόδια των ζώων.

Τα δε παιδιά των κτηνοτρόφων κυρίως παρακολούθησαν αρκετές εγχειρήσεις από πρακτικούς γιατρούς προκειμένου να σωθούν τα ζώα από «βουρλιάτσα» (τρέλα) ή τσ΄κ΄τήρια (στείρωση) τράγων ή σκυλιών. Παίζαμε στο δρόμο και βλέπαμε τα σκυλιά «σι ιαγκάλικ» ( να ζευγαρώνουν) ή «σι αλ΄κέσκου» (να κολλάνε) και φωνάζαμε στον φίλο να δώσει το δαχτυλάκι του να το πιάσουμε με το δικό μας για να μην μπορούν να ξεκολλήσουν, και δίπλα μας ακούγονταν οι  φωνές «ντάτς πρ΄ έλι» (βαράτε πάνω τους).

Τα ζώα ήταν κάτι πολύ  οικείο για μας, μεγαλώσαμε μαζί τους,  τα αγαπούσαμε, τα πονούσαμε ,τα φροντίζαμε ξέραμε  ποια ήτανε η αποστολή του καθενός. Άλλα για κατανάλωση, άλλα φύλακες ή μέσα για να επιβιώσει η κάθε οικογένεια. Δεν θυμάμαι να υπάρχει ζώο που να το έχουμε στο σπίτι έτσι για να το έχουμε.

Με τα ζώα λοιπόν, έχω συμβιώσει, τα έχω φροντίσει, τα χάιδεψα, έπαιξα μαζί τους και κάποιες φορές μπορεί και να τα παίδεψα. Ποτέ όμως δεν έβγαλα κακία ή μίσος απέναντι τους, τα θεωρώ συμβιώτες και συγκατοίκους μας πάνω στον πλανήτη και κατά την γνώμη μου δεν υπάρχει κανένας λόγος να φυλακίζονται μέσα στα κλουβιά των διαμερισμάτων, και μάλιστα να χρησιμοποιούνται ως «παιχνίδι» στις απαιτήσεις μικρών παιδιών.

Μεγαλώνοντας  λοιπόν με αυτές τις παραστάσεις και βιώματα, κάθε αρνητική απάντηση  στο ερώτημα που θέτουν τα κορίτσια μου,  για το αν θα πάρουμε κάποιο ζώο, αν δεν είναι λάθος, είναι σίγουρα μονόπλευρη. Θα μπορούσαν κάποιοι να ισχυριστούν πως το να έχουν ένα ζώο τα παιδιά τα κάνει πιο υπεύθυνα και μαθαίνουν να αναλαμβάνουν ευθύνες. Δεν ξέρω τι λέτε εσείς αλλά εγώ ένα πράγμα είπα στην Ευτυχία και την Καλλιόπη.

-Κορίτσια ακούστε με καλά για την ώρα και μέχρι να γίνεται τουλάχιστον 16-17 χρονών στο σπίτι  «ζούζουλα» (ζώα) δεν μπαίνουν …. Λέω για την ώρα…

Και φυσικά εννοείται πως οι απόψεις είναι καθαρά προσωπικές και μπορώ να δεχτώ οποιαδήποτε αντίθετη άποψη ή κριτική, αλλά για την ώρα «ουάμ κρουίτ» (το έχω αποφασίσει) ή όπως αλλιώς λένε στο χωριό  χάραξε ο Κωσταντούλης στην γκορτσιά το σύνορο.

 ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΘ. ΜΗΤΩΝΑΣ

 ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΛΙΒΑΔΙ ΜΑΙΟΣ 2013 ΤΕΥΧΟΣ 53