104 ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ…

Σαν σήμερα πριν 104 χρόνια άρχισε να χαράζει το φώς της λευτεριάς και για το Λιβάδι.

Η φλόγα της ιστορικής μνήμης οφείλει να παραμένει άσβεστη για όσους και όσες επέλεξαν τον δύσκολο δρόμο της υπεράσπισης αξιών όπως η εθνική ανεξαρτησία.

Η επέτειος έχει νόημα μόνο εφόσον θυμόμαστε, τιμούμε και εμπνεόμαστε από το παράδειγμα εκείνων των ανθρώπων. Και ο καλύτερος τρόπος να τους τιμήσουμε, είναι η υπόσχεση ότι οι πολύτιμες αγωνιστικές παρακαταθήκες που άφησαν, κληροδοτούνται σε γενιές που εμπνέονται από τα ίδια ιδανικά.

Ας δούμε λοιπόν το χρονικό εκείνων των ημερών οπως περιγράφεται στην σελίδα της Δημοτικής κοινότητας Λιβαδίου ….

«Είναι 9 Οκτώβρη του 1912 και η επίθεση του ελληνικού στρατού έχει γενικευθεί στην περιοχή του Σαρανταπόρου. Τα κανόνια βροντούν όλη μέρα. Στις 12.30μμ η 1η Μεραρχία απωθεί τους Τούρκους από το ύψωμα Τσούμα (πάνω από το σημερινό φράγμα) ενώ στη περιοχή Κουντή και Αγρίδια διεξάγεται η φονικότερη μάχη με  53  νεκρούς και  399  τραυματίες.

Το αρχηγείο της Στρατιάς Θεσσαλίας έχει διαθέσει τα ευζωνάκια του  2ου και 6ου τάγματος Κωνσταντινόπουλου για την εκτόπιση των Τούρκων από το Λιβάδι και την κυκλωτική κίνηση.

Με πεπειραμένους εντόπιους οδηγούς από τους Γόννους Λάρισας, το Απόσπασμα Κωνσταντινόπουλου φθάνει από Καλύβια – Πύθιο  στο «Παλαιοδέρβενο»  Φουσκίνα.

Οι Λιβαδιώτες κτηνοτρόφοι Αθ. Καψάλης, Κ. Καψάλης και  Δ. Μπατζογιάννης προσέρχονται στον διοικητή του τάγματος των Ευζώνων για να χρησιμοποιηθούν ως οδηγοί. Η ομίχλη είναι πυκνή.

Δεν υπάρχει ορατότητα. Τα τάγματα με πολλές προφυλάξεις κάτω από  καταρρακτώδη  βροχή φθάνουν το απόγευμα στις 4 μ.μ. στο Κόντουρ Μάρι. Οι Τούρκοι,  που τους περιμένουν οχυρωμένοι  στη θέση Πύργος, μόλις η ομίχλη διαλύεται πρόσκαιρα,  αιφνιδιάζουν τους  ευζώνους  με πυκνό τουφεκίδι, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν  4 εύζωνοι.  Ευτυχώς όμως η ομίχλη που ξανάπεσε καλύπτοντας  όλη την περιοχή σώζει τα ευζωνόπουλα πού διανυκτερεύουν εκεί, και κάτω από τις Μεγάλες Μπιστεριές.

Στο μεταξύ τμήματα του στρατού προωθούνται στην τοποθεσία Ντούρου στα νώτα των Τούρκων, ενώ δυο λόχοι του 2ουτάγματος του Αντισυνταγματάρχη Φικιώρη με οδηγό τον Ηλία Λάππα, Λιβαδιώτη Μακεδονομάχο, κατεβαίνουν προς τη Σμίξη για να καταλάβουν τα υψώματα κάτω από το Παλαιοχώρι και να αποκόψουν την υποχώρηση των Τούρκων προς τη Σιάπκα στο σημείο Κομμένη Πέτρα (στα χωράφια του αγά), η λεγόμενη «κιάτρα τσιαλάια».

Οι κάτοικοι από στόμα σε στόμα και από σπίτι σε σπίτι πληροφορούνται ότι ο ελληνικός στρατός βρίσκεται στον Προφήτη Ηλία. Χαράματα γεμίζουν τους τροβάδες με τρόφιμα, τσίπουρο και ότι άλλο έχουν και ανηφορίζουν προς τον Προφήτη Ηλία για να υποδεχτούν τους ελευθερωτές. Ορατότητα δεν υπάρχει και καθώς πλησιάζουν οι πρώτοι από τους δικούς μας ακούγονται  φωνές και πέφτουν οι πρώτοι πυροβολισμοί  που γενικεύονται σε όλα τα χαρακώματα.

Πρώτος πέφτει νεκρός ο Λιβαδιώτης Δημήτριος Τούμπας και τραυματίζεται το παιδί του Γιάννη Μπάσδρα, ενώ οι άλλοι κατηφορίζουν τρομαγμένοι από τις ρεματιές για το Λιβάδι.

Η βροχή έχει σιγήσει, η ομίχλη άρχισε να διαλύεται από το αεράκι. Οι εύζωνοι, οι οποίοι έχουν καλυφθεί στους βράχους πάνω από το χωριό και έχουν λάβει θέση μάχης απέναντι ακριβώς από τα χαρακώματα των Τούρκων, άρχισαν γενική επίθεση,ενώ μία περίπολος στον Προφήτη Ηλία επιτίθεται κατά μέτωπο.   

Οι Τούρκοι είναι καλά οχυρωμένοι στα χαρακώματα και στα υψώματα αριστερά του Προφήτη Ηλία στη θέση Κιτραμάνου, Ντούρο, Μιρμίτσα.

Η μάχη είναι σκληρή και αιματηρή και θα διαρκέσει τρείς ώρες. Οι Τούρκοι, μόλις αντιλαμβάνονται την κυκλωτική κίνηση των ευζώνων που έχουν πάρει θέση μάχης πάνω στα  υψώματα  από την βρύση Β’ρνίκου,  αναγκάζονται να υποχωρήσουν ατάκτως προς τα Σέρβια, αφήνοντας άφθονα  λάφυρα αλλά και 200όπλα τα οποία θα διαμοιραστούν στους κατοίκους του Λιβαδίου.

Οι απώλειες των Τούρκων φθάνουν τους 100 νεκρούς,  32  τραυματίες και 150  αιχμαλώτους.

Από τα Ευζωνόπουλα νεκρός πέφτει oΔιοικητής του 2ουΛόχου Υπολοχαγός Ευστάθιος Θειάφης (παλιός Μακεδονομάχος με το ψευδώνυμο Καπετάν Φλάμπουρας), τραυματίζεται βαριά ο Μανιάτης λοχίας Ιωάννης Καλογράκος και αργότερα πεθαίνει,  αλλά και αρκετά Ευζωνόπουλα δίνουνε τη ζωή τους εκείνη τη αυγή στις 10 του Οκτώβρη για την Απελευθέρωση του Λιβαδίου.

Η χαρμόσυνη είδηση σε λίγο φτάνει στο Λιβάδι. Οι καμπάνες χτυπούν, η πλατεία γεμίζει, άνδρες γυναίκες και παιδιά φτάνουν απ όλα τα στενά στην πλατεία του χωριού κρατώντας ελληνικές σημαίες. Ο κλήρος, ο λαός και τα παιδιά του σχολείου υποδέχονται με παραλήρημα ενθουσιασμού τους ελευθερωτές, τους αγκαλιάζουν, τους φιλούν, ενώ πετούν τα κόκκινα φέσια τους, το μισητό αυτό κάλυμμα της σκλαβιάς και ζητωκραυγάζουν ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ - ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Και όλοι μαζί κατευθύνονται προς την εκκλησία της Παναγίας να ευχαριστήσουν το θεό για την απελευθέρωση τους  και να τον παρακαλέσουν να χαρίσει  καινούργιες νίκες στον Ελληνικό Στρατό.»

(Χατζής Λάζαρος-livadi.gr)