Τα μη λαμπερά
παιδιά …Τα παιδιά των πίσω θρανίων- Τα αόρατα παιδιά
Είναι αυτά τα
παιδιά που οι δάσκαλοι και καθηγητές μαθαίνουν τελευταίο το όνομά τους. Και
όταν περάσει ο καιρός πρώτο το ξεχνάνε. Αυτά που νιώθουν αγωνία κάθε φορά που
για να παιχτεί ένας αγώνας χωρίζονται ομάδες. Μην τυχόν και περισσέψουν.
Λαχταρούν έστω και προτελευταία οι αρχηγοί να τα διαλέξουν.
Στις εκδρομές όταν
όλοι κανονίζουν με ποιόν θα καθίσουν στο λεωφορείο ή με ποιους θα μοιραστούν το
δωμάτιο αυτά περιμένουν να δούνε που περισσεύουν θέσεις. Στις φωτογραφίες του
τμήματος θα τα βρείτε στις άκρες να ακουμπάνε την κορνίζα.Τα πιο τυχερά από
αυτά έχουν ένα φίλο αλλά και αυτός είναι τόσο ίδιος που τους θυμίζει τη διαφορά
τους από όλους τους άλλους. Δεν σηκώνουν ποτέ το χέρι στο μάθημα και άμα τους
ρωτήσει ο δάσκαλος μπλοκάρουν και περιμένουν με αγωνία πότε θα φύγουν από το
προσκήνιο, πότε ο προβολέας του δασκάλου θα πέσει αλλού. Τα βλέμματα είναι
χαμηλωμένα ,τα χαμόγελα τρεμουλιαστά και οι κινήσεις αργές ,λίγες. Λαχταρούν
για λίγο θάρρος, για λίγη αποδοχή από την ομάδα. Η μισή καλή κουβέντα είναι για
εκείνα εκτυφλωτικός ήλιος που τα ζεσταίνει για ώρες.
Του Δημήτρη Τσιριγώτη*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου