ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΟ ΚΙΟΣΚΙ

Μια ηλιόλουστη μέρα έχει ξημερώσει, ρίχνεις την τσάντα στους ώμους και ξεκινάς βαριεστημένα για το σχολείο.

Ανεβαίνεις την ανηφόρα για το σχολείο κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Περπατάς φορτωμένος και κάνεις ένα αλλοπρόσαλλο ζικ-ζακ στην ανηφόρα.

Το κάνεις για να βγει πιο εύκολα η ανηφόρα ή για να μην φτάσεις ποτέ στο σχολείο; δεν ξέρω, παρατηρώ όμως, ότι τα περισσότερα παιδιά έτσι  πάνε στο σχολείο αργά, νωχελικά λες και δεν θέλουν να φτάσουν ποτέ ή θέλουν να φτάσουν όσο το δυνατόν αργότερα.

Στο μυαλό σου τριγυρίζει ένα πράγμα μόνο, σήμερα είναι ότι πρέπει για μια εκδρομή.

Στο δρόμο συναντάς τους συμμαθητές σου και σου εξομολογούνται την ίδια ακριβώς σκέψη, μια εκδρομή.

Φτάνεις στο σχολείο, ο ήλιος αρχίζει να ανεβαίνει ψηλά, χτυπάει το κουδούνι. Τα παιδιά δειλά-δειλά ψελλίζουν, Ε-Κ-Δ-Ρ-Ο-Μ-Η, με την εμφάνιση όμως του διευθυντή  απόλυτη σιγή.

Προσοχή – ανάπαυση – στοίχιση στοιχηθείτε, ο δάσκαλος δίνει τα παραγγέλματα, κάποια κοπέλα σηκώνεται για προσευχή, και ενώ είμαστε έτοιμοι να μπούμε στις τάξεις ο διευθυντής κάνει νόημα να περιμένουμε, σκάει ένα χαμόγελο και λέει: σήμερα θα πάμε εκδρομή!!!!

Αφού γίνει ένας χαμός οι τάξεις μπαίνουν  την γραμμή και ξεκινούν για την εκδρομή.

Μπροστά μπαίνουν τα πρωτάκια πιασμένα χέρι-χέρι, ενώ τα συνοδεύουν τα κορίτσια της έκτης. Βγαίνουμε στον δρόμο. Που πάμε? Μα που αλλού, στο «κιόσκι» η Λιβαδιώτικα «κιόστι».

Φτάνουμε στο «κιόσκι», τα παιδιά και ειδικά αυτά του πρώτου δημοτικού, το ξέρουν σαν την παλάμη τους, άλλωστε συνυπάρχουν-συγκατοικούν μαζί του.

Οι δάσκαλοι αποδεσμεύουν τα παιδιά και εκείνα ξέρουν, σχεδόν το καθένα, που ακριβώς πρέπει να πάει και τι θα κάνει λες και κάποιος τα καθοδηγεί.  

Τα παιδιά της έκτης κατεβαίνουν στο γήπεδο (ο θεός να το πει γήπεδο, χωρίς εστίες, χωρίς χόρτο, χωρίς γραμμές. Αυτό όμως έχουμε, τι να κάνουμε;) Τα αγόρια θα παίξουν μπάλα μ’ αυτά του άλλου σχολείου, πρώτο-δεύτερο, τα κορίτσια πιάνουν θέση στις κερκίδες.

Η έκτη τάξη βρήκε λοιπόν την θέση της, για να δούμε οι άλλες τάξεις τι κάνουν?

Τα κορίτσια της τρίτης-τετάρτης-πέμπτης έχουν πιάσει τα παγκάκια και αρχίζουν  να στήνουν το νοικοκυριό τους, παίζουν σπιτάκια, βάζουν χαρτοπετσέτες πάνω στα παγκάκια για σεμέδες, βρίσκουν άδεια μπουκάλια που τα γεμίζουν με  λουλούδια για ανθοδοχεία (νοικοκυρές από μικρές τα κορίτσια), άλλες παίζουν λαστιχάκι και άλλες κάνουν κολιέ από πευκοβελόνες.

Tα αγόρια των παραπάνω τάξεων κάνουν καλύβες και παίζουν τους τσομπάνους (εμ τι θα έπαιζαν στο χωριό θα μου πείτε τον δικηγόρο ή τον γιατρό) όταν μιλάμε για καλύβες μιλάμε για έργα τέχνης, όχι αστεία. Τοίχος γύρω – γύρω με πέτρα, αριστοτεχνικά χτισμένη διαστάσεων 0,20 έως 0,30 εκατοστά και από πάνω ξύλα σε ψάθα όπως οι γκρεντιές στα σπίτια μας (άλλωστε τις γκρεντιές τις βλέπαμε και σπίτι γιατί όλα τα σπίτια δεν είχαν παντού ταβάνι). Από πάνω για σκεπή οι «μπασκιές» οι οποίες ήταν αριστοτεχνικά βγαλμένα κομμάτια χόρτου. Για πρόβατα τα ανοιχτά κουκουνάρια «γκουγκούτσια» και τα  κλειστά στο ρόλο των σκυλιών (τα πράσινα) τα καφέ κουκουνάρια που ήταν κλειστά και σπάνια να τα βρει κανείς ήταν τα κριάρια (μπιρμπέτσια ή τσάκια).

Τα υπόλοιπα αγόρια παίζουν μπάλα ή είναι σκαρφαλωμένα πάνω στα δέντρα. Τέλος τα πρωτάκια περιφέρονται από δω και από κει ή κάνουν «γκίλαντα – μάλαντα» τι είναι τα γκίλαντα – μάλαντα; Εεε… ε είναι ….. τούμπες στα χόρτα, κύλισμα στα χόρτα,….  με συγκεκριμένο τρόπο, μάλλον δεν είναι εύκολο να το περιγράψω πως ακριβώς γίνεται γιατί τα γκίλαντα-μάλαντα…είναι γκίλαντα-μάλαντα.

Έτσι περνάει η μέρα με ξεγνοιασιά και ατελείωτο παιχνίδι. Σε κάποια στιγμή θα εμφανιστούν και τα κουλούρια, ο θείος Πέτρος «ο γιατρός της πείνας» κατά τα λεγόμενά του, έχει φτάσει. Κάποιες φορές κουλούρια πουλάνε και μερικοί μαθητές που έχουν αναπτύξει τις πρώτες τους « εμπορικές δραστηριότητες.

Όλες οι εκδρομές περνούν κάπως έτσι, οι μεγάλοι μπάλα, οι πιο μικροί καλύβες, τα κορίτσια σπιτάκια ή λαστιχάκι . ένα πράγμα, όμως μου έχει μείνει αξέχαστο από όλες μας τις εκδρομές στο Κιόσκι.

Για θυμηθείτε …. τι σας έρχεται πρώτο στο μυαλό σας;

Εγώ πάντως θυμάμαι τους δασκάλους ή τα παιδιά τους να τρώνε σάντουίτς από το «Γιάγια» και όλα τα παιδιά να θέλουν να είναι στην θέση τους.

Μα τι σαντουϊτς ήταν αυτό, όλα τα χρόνια σε όλες τις εκδρομές το έβλεπα και το λιγουρευόμουνα. Και τι δεν θα έδινα να μπορούσα να δαγκώσω λίγο.

Αχ αυτό το σάντουιτς…..

Λίγο πρίν το τέλος της εκδρομής οι δάσκαλοι ζητάνε από τα παιδιά να μαζέψουν τα σκουπίδια που υπάρχουν στον γύρω χώρο.

Η εκδρομή τελείωσε, επιστροφή στο σχολείο. Ακούγονται τα ευχαριστήρια εν χορό από τους μαθητές «ηπι – ηπιούμε σας ευχαριστούμε», «να μας αγαπάτε και να μας ξαναπάτε» και όπως γράφαμε στο σχολείο αυτή η εκδρομή θα μου μείνει αξέχαστη….

Γιώργος Αθ.Μητώνας

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΛΙΒΑΔΙ 2007 ΤΕΥΧ 15