Τριάντα χρόνια σύλλογος, ε και … ;

Κου άνου μπούνου!

Χρόνια πολλά και καλή χρονιά!

Χρόνια καλά με «αγύριστα» μυαλά, μυαλά ανήσυχα, διαρκώς περίεργα, ανικανοποίητα και γεμάτα ερωτηματικά! Η καινούργια χρονιά να είναι ενδιαφέρουσα για μας και χρήσιμη για τους γύρω μας! Το νέο έτος για μας, τα  μέλη του συλλόγου είναι μια ιδιαίτερη και ξεχωριστή χρονιά. Ο σύλλογός μας, ο Εξωραϊστικός Σύλλογος γίνεται 30 χρονών.
Αποφασίστηκε λοιπόν ο σύλλογος να το γιορτάσει, να γιορτάσει τα τριαντάχρονα του με ένα πλήθος εκδηλώσεων. Για κάποιους όμως αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Έγινε τριάντα χρονών. Ε και; Όχι δεν είναι έτσι. Μέσα απ’ αυτή τη στήλη θα προσπαθήσω να γράψω και εγώ δύο λόγια για αυτόν τον «ερμοσύλλογο», όπως τον αποκαλούν κάποιοι.

Έχω υποχρέωση να γράψω δυο λόγια αρχικά για τον πατέρα μου, τον πρώτο άνθρωπο που με μύησε, με έβαλε σ’ αυτό που λένε σύλλογο και κοινά. Από μια σταλιά λοιπόν θυμάμαι τον εαυτό μου στον σύλλογο. Ο πατέρας μου με έπαιρνε μαζί του σε όλες τις εκδηλώσεις. Από τα αυτοσχέδια άρματα που κάνανε την καθαρά Δευτέρα έως και τις θεατρικές παραστάσεις και τους χορούς του συλλόγου. Δεν υπάρχει καλοκαίρι, απ’ όσο θυμάμαι τουλάχιστον, που να μη παρακολούθησα ή να μη συμμετείχα σε εκδήλωση του συλλόγου. Έτσι λοιπόν έμαθα να ασχολούμαι με τα κοινά.

 Δεν θα μπορούσα όμως να μην αναφερθώ σ’ αυτόν και σε μερικούς άλλους ακόμη φίλους του που έτρεξαν και σχεδόν αφιέρωσαν τη ζωή τους στον σύλλογο. Δεν θα τους ξεχάσω όταν προσπαθούσαν να μαζέψουν λεφτά για να πληρώσουν το ενοίκιο του «εντευκτηρίου» ή έτρεχαν στα σπίτια να φέρουν ξύλα για να ανάψουν τη σόμπα. Δεν θα τους ξεχάσω, τότε που οι ίδιοι ντύνονταν μπαμπαλιούρια ή καρναβάλια για να παρουσιάσουν κάτι διαφορετικό στο χωριό. Οφείλω, λοιπόν, να γράψω δυο κουβέντες για όλους αυτούς τους ανθρώπους που με μεγάλωσαν μέσα στον σύλλογο. Όλους αυτούς τους ανθρώπους που με έπαιρναν μαζί τους ως τον μικρότερο σε κάθε εκδήλωση και  για να κάνει τις μικροδουλειές τους. Όλους αυτούς που μου δείξαν νέους δρόμους,  που άλλοι τους βρήκαν χρόνια αργότερα.

Πρέπει να γράψω δυο κουβέντες για κάποιους «τρελούς» που έστησαν την εκδήλωση του πολυτεχνείου, στην πλατεία του χωριού και μας έμαθαν πως γίνανε και άλλα πράγματα στη χώρα μας εκτός από μεταγραφές ποδοσφαιριστών και γάμους ηθοποιών. Οφείλω να γράψω δυο λόγια για όλους αυτούς που μου έμαθαν να παίρνω συλλογικές αποφάσεις μέσα από συνελεύσεις και διαδικασίες και να υπακούω στους κανόνες της δημοκρατίας.  Αυτούς τους λίγους, 15 – 20 άτομα που όταν τους έβλεπα να δίνουν αίμα για την τράπεζα του συλλόγου, έμαθα να σκέφτομαι τον διπλανό μου. Οφείλω να αναφερθώ σε όλους αυτούς που αναπαλαίωσαν γέφυρες, βρύσες, αλώνια, και μου έμαθαν να σέβομαι και να μην αφήνω να χαθεί η πολιτιστική μας κληρονομιά. Σε όλους αυτούς που καθάριζαν τις κάμπιες ή μπάζωναν τις ρίζες των δέντρων στο κιόσκι ή ακόμη τοποθετούσαν κάδους σκουπιδιών και δημιούργησαν τις πρώτες οικολογικές μου ευαισθησίες. Σε όλους αυτούς που μου έμαθαν πως, στο χορευτικό, στο θέατρο σε όποια εκδήλωση, αξίζει να «ρεζιλέψεις» και να «υποβιβάσεις» την προσωπικότητά σου απέναντι σε λίγους ανεγκέφαλους, αρκεί να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου και να παίρνουν έστω και κάτι όλοι οι άλλοι. Οφείλω να γράψω δυο κουβέντες για όλους εκείνους τους Λιβαδιώτες που δουλεύουν για τον σύλλογο χαρίζοντας μεροκάματα από τη δουλειά τους, για όλες εκείνες τις γυναίκες που μαγειρέψανε, και σκουπίσανε για τον σύλλογο. Για όλα εκείνα τα μέλη που πήραν αμέτρητες φορές τα αυτοκίνητά τους και τρέξανε δεξιά και αριστερά για δουλειές του συλλόγου, για όλους εκείνους που τους στερήθηκαν οι οικογένειες τους από το μεσημεριανό τραπέζι γιατί είχαν δουλείες στο σύλλογο, για τις λίγες, είναι αλήθεια, γυναίκες που δεν μαγείρεψαν για τα παιδιά τους και δεν σκούπισαν το σπίτι, προκειμένου να κάνουν κάτι για τον σύλλογο. Για όλους αυτούς που τόσα χρόνια κάνανε τους χαμάληδες σε όλες τις εκδηλώσεις, όταν οι άλλοι διασκέδαζαν και απαιτούσαν με τις παραγγελίες τους να υποδείξουν τον ρυθμό και τον τρόπο που θα έχει η εκδήλωση.

Δυο λόγια για όλους εκείνους τους νέους που όταν οι φίλοι τους ξενυχτούσαν τα καλοκαίρια στα μπαράκια, εκείνοι πέρασαν τα πανηγύρια πάνω στα σανίδια του Ζαννείου με δυο μπουκάλια μπύρα και τσιγάρα τράκα από τον διπλανό. Και τέλος για όλους αυτούς τους ανθρώπους, τους άλλους, τους απλούς, τους μη «γραμματιζούμενους» που, παρά τις όποιες δυσκολίες οικονομικές, κοινωνικές ή μορφωτικές, στήριξαν και στηρίζουν όσο μπορούν τις εκδηλώσεις του συλλόγου. Οφείλω όμως να θέσω και προ των ευθυνών τους όλους όσους κάνουν κουβέντες για το σύλλογο στο καφενείο.

Άνθρωποι που μεταξύ τσίπουρου και ουίσκι κατακεραυνώνουν και προσβάλλουν την όποια τριαντάχρονη προσφορά του συλλόγου με το εξής απλό επιχείρημα: «πληρώνω τη συνδρομή μου στο σύλλογο, είμαι μέλος του και έχω κάθε δικαίωμα να λέω την γνώμη μου».

Λοιπόν, αυτή η κουβέντα γίνεται μόνο και μόνο για να καταναλωθεί καλύτερα το ποτό και τίποτα άλλο. Όποιος πραγματικά είναι μέλος του συλλόγου και ενδιαφέρεται για το καλό του έρχεται στις γενικές συνελεύσεις, λέει την γνώμη του δημόσια και αποδέχεται το αποτέλεσμα των αποφάσεων που λαμβάνει η πλειοψηφία των μελών. Όλα τα άλλα στα καφενεία είναι κουβέντες στο ποτό και πορδές στον ύπνο, που ως γνωστόν δεν πιάνονται.

Και μια και ο λόγος για καφενεία (όχι για μπορδές) θα μεταφέρω μερικές από τις επιθέσεις που δέχτηκα όλα αυτά τα χρόνια κυρίως σε καφενεία σχετικά με τον σύλλογο.

Εδώ θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι, και μάλλον έπρεπε να το είχα κάνει από την αρχή. Όλα τα προηγούμενα, καθώς και όλα τα επόμενα αποτελούν προσωπικές και μόνο απόψεις, θέσεις, και γίνονται υπό το πρίσμα ενός ανθρώπου που έζησε τα πράγματα και τα είδε μόνο μέσα από το σύλλογο και φέρει ο ίδιος την ευθύνη όσων αναφέρει. Παρακαλώ σε κάθε δυνασχέτηση ή πικρία να ξαναδιαβάσετε την παράγραφο αυτή και το όνομά μου. Αφού ξεκαθαρίσαμε και αυτό, πάμε τώρα σ’ αυτά που άκουσα τόσα χρόνια στα καφενεία:

Ø     Λένε πολλοί πως ο σύλλογος έχει πολιτικό-κομματικό χρωματισμό.

Ίσως αυτοί που το λένε αυτό δεν γνωρίζουν όλα τα ιδρυτικά μέλη του συλλόγου, και μάλλον ξεχνούν να αναφέρουν την κομματική τοποθέτηση όλων αυτών που κατά καιρούς έχουν περάσει από το σύλλογο και τα Δ.Σ, και δεν κατάλαβα, πότε κάποιοι ήρθαν στο σύλλογο και εκδιώχθηκαν;

Ø     Ο σύλλογος είναι εφαλτήριο ή ένα σκαλί για  το δημαρχείο.

Θα μπορούσε να ήταν έτσι, αλλά η ίδια η ιστορία δείχνει πως μόνο δύο πρώην πρόεδροι του συλλόγου διεκδίκησαν τη δημαρχεία αυτά τα τριάντα χρόνια και μάλιστα χωρίς την καθολική στήριξη των μελών του συλλόγου όπως πιθανώς θα έπρεπε. Και να ρωτήσω και το άλλο, μια και το έφερε η κουβέντα; Από πότε η θητεία στο σύλλογο ή σε οποιονδήποτε άλλο φορέα, θα πρέπει να θεωρείται μειονέκτημα και όχι πλεονέκτημα και να μη «χρησιμοποιούμε» την πείρα όλων αυτών των ανθρώπων που έχουν περάσει από τέτοιους φορείς;

Ø     Στον σύλλογο τρώγονται, μαλώνουν, σφάζονται μεταξύ τους.

Προφανώς όλοι αυτοί εννοούν τις κατά καιρούς διαφωνίες μας και τη διαφορετική αντίληψη για το πώς πρέπει να γίνουν κάποια πράγματα. Και όμως, αυτό είναι το μεγαλείο της δημοκρατίας. Ο καθένας μας υπερασπίζεται με πάθος τις απόψεις του, πολλές φορές με υπερβάλλοντα ζήλο, απλά στο τέλος όλοι αποδέχονται την αρχή της πλειοψηφίας. Δε γνωρίζω πολλά σωματεία, συλλόγους ή συνεταιρισμούς που τα μέλη τους να είναι αγκαλιασμένα και να ανταλλάσουν όρκους αιώνιας πίστης. Δεν συμβαίνουν μέσα στην εκκλησία μας τέτοια πράγματα, πόσο μάλλον σε ένα σύλλογο!

Ø     Ο σύλλογος πλέον απαρτίζεται από Λιβαδιώτες μη μόνιμους κατοίκους που κάνουν πράγματα για την πάρτη τους.

Εδώ υπάρχει μισή αλήθεια. Στον σύλλογο όντως δραστηριοποιούνται τα τελευταία χρόνια μη μόνιμοι κάτοικοι Λιβαδίου. (Ενδεικτικά, στην τελευταία συνέλευση από τους 42 μετέχοντες μόλις  2 ήταν μόνιμοι κάτοικοι Λιβαδίου). Δεν ευθυνόμαστε γι’ αυτό που συμβαίνει. Εμείς αγαπάμε αυτό που κάνουμε και είναι το μεράκι μας, η τρέλα μας, δεν θα αποχωρήσουμε γιατί κάποιοι πιθανώς δεν μας πάνε. Οι πόρτες του συλλόγου είναι ανοιχτές, ας έρθουν να τρέξουμε μαζί. Ή ας δημιουργήσουν κάτι νέο, καινούργιες δράσεις, και εμείς θα είμαστε όσο μπορούμε δίπλα τους. Όσο για το αν κάνουμε πράγματα για την πάρτη μας, πιθανώς να ήταν και έτσι, αν το αίμα της τράπεζας του συλλόγου το χρησιμοποιούμε μόνο εμείς, αν μόνο τα δικά μας παιδιά είναι στο χορευτικό ή στη μουσική ή στους Ηλεκτρονικούς υπολογιστές ή στο θέατρο και οι εκδρομές γίνονταν μόνο για μας.

Ø     Στο σύλλογο «τρώνε» λεφτά.

Προκαλώ δημόσια όποιος έχει στοιχεία  για τέτοιο συμβάν να μας πει από ποιους και πότε έγινε.

Ø     Ο σύλλογος είναι κόντρα στην κοινότητα.

Λέγεται κάθε φορά που ο σύλλογος έχει διαφορετική άποψη από την εκάστοτε δημοτική αρχή. Νομίζω πως δεν υπάρχει κανείς που να μη θέλει ο σύλλογος να είναι απέναντι από κάθε αρχή όταν βλέπει πως τα πράγματα δεν πάνε καλά και να λέει με θάρρος τη γνώμη του. Και να μην ξεχνάμε πως για κάθε δημόσια προβολή του χωριού π.χ  σε τηλεοράσεις, εφημερίδες και περιοδικά ο σύλλογος είναι πάντα δίπλα στο δήμο. Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε πως κάθε καλοκαίρι ο σύλλογος και μόνον,  με τις εκδηλώσεις του, είναι αυτός που προβάλλει τον τόπο και βγάζει ασπροπρόσωπη κάθε δημοτική αρχή. Άρα για κόντρα ούτε λόγος.

Ø     Στον σύλλογο είναι μαζεμένοι όλοι οι κουλτουριάρηδες και δεν μπορεί να μπει κάποιος αγράμματος.

Αρχικά θα πρέπει να αναφέρουμε ότι κουλτούρα σημαίνει πολιτισμός. Επομένως, όσοι μας αποκαλούν κουλτουριάρηδες υποστηρίζουν πως υπηρετούμε τον πολιτισμό. Και πολιτισμός για μας είναι να αναβιώσεις τα έθιμά του τόπου σου, να αναπαλαιώσεις δυο πέτρινους τοίχους, να μάθεις για τα αρχαία τις περιοχής σου, να μαζέψεις δυο παλιές φωτογραφίες ή ταινίες του χωριού σου. Είμαστε κουλτουριάρηδες που θέλουμε να παρουσιάσουμε ένα χορευτικό ή ένα καλό θεατρικό έργο στη μάνα μας, στο θείο μας, στη γιαγιά μας, στους γείτονές μας. Παρόλο που θα μπορούσαμε να αράξουμε στον πλάτανο και να απολαύσουμε το τσιπουράκι μας. Να θυμίσω τέλος, πως ο πατέρας μου και τόσα άλλα μέλη του συλλόγου δεν ήταν απόφοιτοι ούτε του δημοτικού και όμως κάνανε την τράπεζα αίματος, αυτοί αναπαλαίωσαν βρύσες και αναβίωσαν τόσα έθιμα.

Ø     Ο σύλλογος είναι ομάδα, κλίκα, παρέα

Από τις πιο συχνές αναφορές που μου έχει τύχει να ακούσω, μόνο που αυτές οι ομάδες αλλάζουν κατά καιρούς. Πριν από πέντε χρόνια ήταν η ομάδα του τάδε, σήμερα η ομάδα του δείνα και ούτω καθ’ εξής. Άρα για κλίκα ούτε λόγος. Κανείς όμως δεν σκέφτηκε πόσες ώρες πέρασαν αυτοί οι άνθρωποι μαζί, πόσες φορές έσυραν τις οικογένειες τους για δουλειές του συλλόγου, πόσο πάλεψαν όλοι αυτοί για να παρουσιάσουν μια εκδήλωση, πόσο κόπιασαν να αναβιώσουν ένα έθιμο. Αυτές οι ατέλειωτες ώρες, μέρες δουλειάς, συντέλεσαν ώστε να δημιουργηθεί ένα άλλο συναισθηματικό δέσιμο. Έγιναν κάτι παραπάνω από μέλη ενός συλλόγου. Γίνανε φίλοι, παντρεύτηκαν και γίνανε κουμπάροι μεταξύ τους. Δεν είναι λοιπόν μια απλή ομάδα. Είναι μέλη, φίλοι του συλλόγου που ταίριαξαν τα χνώτα τους μετά από κοινούς κόπους και ανησυχίες. Είναι ευπρόσδεκτος σ’ αυτή την ομάδα όποιος έχει τις ίδιες ανησυχίες και τα ίδια ενδιαφέροντα. Αυτό έχει αποδειχτεί με το πέρασμα των χρόνων.

Ø     Στο σύλλογο «βα συ λιάει προβλήματι αλι χουάρ πρ κάπου», (θέλει να πάρεις τα προβλήματα του χωριού στο κεφάλι σου), «βα πλστούρ» (θέλει γερό στομάχι), «βα συ άβτζ μπάλι» (θέλει να ακούσεις σάλια). Πρέπει να αφιερώσεις πολύ προσωπικό χρόνο και να έχεις όρεξη για δουλειά.

Αυτές είναι οι μόνες αλήθειες που άκουσα τόσα χρόνια για το σύλλογο. Θέλει να αποδεχτείς τα παραπάνω και τίποτα άλλο. Όλα τα άλλα που περιέγραψα πιο πάνω, λέγονται μάλλον από ανθρώπους που δεν ένιωσαν ποτέ τη χαρά της προσφοράς και της δημιουργίας στον τόπο τους, δεν είχαν ποτέ ενδιαφέρον για τα κοινά και δεν δούλεψαν ποτέ γι’ αυτόν το σύλλογο. Ο σύλλογος έγινε λοιπόν, τριάντα χρονών, έγινε ένας ώριμος τριαντάρης. Μαζί του μεγαλώσαμε και εμείς. Βρίσκεται λοιπόν, σ’ ένα σταυροδρόμι όπως κάθε τριαντάρης. Θα κάνει οικογένεια; Θα αρχίσει, δηλαδή, να τον πλαισιώνει όλο το χωριό; Θα συνεχίσει να εργάζεται σαν σκυλί για την πρόοδο και την ανάπτυξη του χωριού; Θα σβήσει σαν άνθρωπος μέσα στην αγκαλιά του κόσμου; Ή θα ζήσει σαν ένας εργένης άνθρωπος πλαισιωμένος από λίγα μέλη και θα κάνει τη ζωή που θέλει με τις ιδιαίτερες ανησυχίες του, τα λάθη και τις παραλείψεις και θα έχει το τέλος ενός σκύλου που πρόσφερε όλα του τα χρόνια αλλά έσβησε ξεχασμένος από όλους ….  Όποια και αν είναι η πορεία του, του εύχομαι χρόνια πολλά, να τα εκατοστήσει. Και ένα είναι σίγουρο· ο σύλλογος πρόσφερε όλα αυτά τα χρόνια όσο κανένας άλλος.

Γιώργος Αθ.Μητώνας

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΛΙΒΑΔΙ 2008 ΤΕΥΧ 21