Άλλο ένα καλοκαίρι στο Λιβάδι πέρασε. Επιστροφή ξανά στην πόλη. Επιστροφή στην καθημερινότητα και στο τρέξιμο. Δουλειά, τα παιδιά στο σχολείο και ξανά αγωνία από τα χαράματα ως το βράδυ. «Επιστροφή στην κόλαση ..», όπως λέει ένα σύνθημα που το βλέπω πάντα μπαίνοντας στη Θεσσαλονίκη. Είναι γραμμένο στη γέφυρα για την εξωτερική περιφερειακή και κάθε φορά που επιστρέφω από το Λιβάδι το βλέπω: «Εδώ τελειώνει το όνειρο και αρχίζει η κόλαση»
Οι γυναίκες θα αρχίσουν και πάλι την μουρμούρα. Την ίδια ακριβώς μουρμούρα που ακούμε και όταν είναι να πάμε στο Λιβάδι.
- ε που θα μας πάτε (ή που πήγαμε ), στο Λιβάδι. Τόσα χρόνια μήπως μας πήγατε και πουθενά αλλού….;
Η ίδια πάντα γκρίνια, τι θα κάνουμε στο χωριό, πόσο θα κάτσουμε, δεν πάμε να δούμε και κάτι άλλο. Συζητήσεις που είμαι σχεδόν βέβαιος πως θα έτυχε να κάνετε ή να ακούσατε. Κι όμως εγώ κάθε φορά που φεύγω από το Λιβάδι φεύγω πάντα με γεμάτες τις μπαταρίες μου . Γεμίζω με δύναμη για να αντέξω όλο τον καιρό στην πόλη που ζω .Όχι μόνο γιατί είδα το χωριό ως τοπίο ή ως περιβάλλον, ούτε γιατί είδα τους γονείς ή τους συγγενείς μου. Κυρίως γιατί είδα πέντε – δέκα ανθρώπους, τους φίλους μου. Τους βρήκα ξανά στον τόπο που γεννηθήκαμε, που σταθήκαμε στα πόδια μας και είναι σαν μια δυνατή τζούρα από βαρύ τσιγάρο για ξεχαρμάνιασμα.
Τους φίλους μου δεν τους βλέπω όλους συχνά. Κάποιοι μένουν μακριά και κάποιοι άλλοι κοντά. Στο τηλέφωνο δεν πολυμιλάμε, αν και όλοι έχουμε από δύο κινητά και σταθερό, όχι επειδή δεν θέλουμε, απλά δεν τυχαίνει. Και η ζωή το ποτάμι μας, τα κουβαλάει όλα, καλά και κακά. Οι περισσότεροι είναι σήμερα παντρεμένοι και έχουν παιδιά. Κάποιοι έχουν διοριστεί, άλλοι έχουν δική τους δουλειά, άλλοι δουλεύουν από δω κι από κει και κάποιοι ακόμη ψάχνουν. Μερικοί τα έχουν βρει με τον εαυτό τους, άλλοι πάλι όχι. Είναι οι φίλοι μου … και ένα συναίσθημα ιδιαίτερο που έχουμε ο ένας για τον άλλον, πάντα μας ενώνει.
Αυτό το συναίσθημα μας φέρνει κοντά τα βράδια κάτω από τον πλάτανο τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού, τις νύχτες του χειμώνα που ψιλοχιονίζει και είμαστε μαζεμένοι γύρω από ένα τραπέζι κάπου στο Λιβάδι.
Και είναι σαν χθες, σαν πριν από λίγο, σαν να μην πέρασε μια μέρα..και ας έχουμε καιρό, ίσως και μήνες να βρεθούμε. Έχουμε ακόμα εκείνο τον καταπληκτικό κώδικα μεταξύ μας, που δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε ο ένας στον άλλον τι εννοούμε και για ποιον μιλάμε, το καταλαβαίνουμε με μια απλή ματιά. Εκείνη την μαγική οικειότητα, που την αποκτάς με ελάχιστους ανθρώπους που τρίφτηκες μαζί τους. Γελάμε ακόμα με τις ίδιες ιστορίες, τα ίδια αστεία και ας τα έχουμε ακούσει άπειρες φορές στα τόσα χρόνια. Η κουβέντα και η συζήτηση μπορούν πολύ άνετα να συνεχιστούν από εκεί που είχαν μείνει την τελευταία φορά που βρεθήκαμε έστω και αν έχουν περάσει μήνες. Μοιάζει σαν να κλείνουμε με έναν απλό διακόπτη, λες και βάζουμε μια μικρή παρένθεση σε ότι έχουμε ζήσει ενδιάμεσα στη ζωή μας. Και είναι σαν να ξεκινάμε από εκείνη την στιγμή που αποχωριστήκαμε την τελευταία βραδιά του καλοκαιριού κάτω από τον πλάτανο. Τραγουδάμε, γελάμε, διαφωνούμε ο ένας με τον άλλον, πειράζουμε ο ένας τον άλλο, αλλά κανείς μας δεν παρεξηγείτε. Θέλουμε απλά να γευτούμε αυτές τις στιγμές που είμαστε μαζί, να πάρουμε μια βαθειά ανάσα για όσο αντέξουμε και να βουτήξουμε στο παρελθόν σαν να μην έχει κανείς μας παρόν.
Δεν ξέρω πως περνάτε σε μια παρέα με «ξένους» (μη Λιβαδιώτες ) εγώ όμως έχω παρατηρήσει πως περνάω πάντα, μα πάντα πολύ καλύτερα σε παρέα με Λιβαδιώτες. Πολλές φορές βγήκαμε και βγαίνουμε έξω με άλλους ανθρώπους, δεν είναι όμως το ίδιο όπως με τους φίλους από το χωριό. Με τους άλλους είσαι πάντα λίγο κουμπωμένος, λίγο πιο συγκρατημένος. Βλέπεις το χωριό είναι ο ομφάλιος λώρος που μας συνδέει όλους.
Είναι η μυστική μας, κοινή κρυψώνα από όλους και από όλα. Πηγαίνεις πίσω στις στιγμές που περάσατε μαζί. Από τη μια μελαγχολείς που τα χρόνια δεν ξαναγυρνούν, από την άλλη αισθάνεσαι τυχερός που τα έζησες. Πολλοί ισχυρίζονται ότι «φίλοι είναι τα αδέρφια που επιλέγουμε» και ίσως έχουν δίκιο. Φίλος είναι ο άνθρωπος που σ’ αγαπάει, σε νοιάζεται όπως τον εαυτό του, συμμερίζεται τις αγωνίες σου, στεναχωριέται στη λύπη σου, μοιράζεται τον πόνο σου και όταν χαίρεσαι η χαρά είναι πρώτα και δική του .
Θα μου πείτε καλά όλα αυτά συμβαίνουν μόνο όταν είσαι στο Λιβάδι;. Όχι συμβαίνουν και όταν βρισκόμαστε και εκτός χωριού. Σε έναν καφέ του Σαββατοκύριακου, σε μια απογευματινή συνάντηση, ή σε μια εκδρομή. Το ίδιο όμορφα περνάω και εκεί, μα τότε όλα είναι προγραμματισμένα, πότε θα πάμε, που θα πάμε, πόσο θα μείνουμε, πότε θα φύγουμε . Αντίθετα, στο χωριό βγαίνεις έξω και δεν προγραμματίζεις τίποτα. Είναι όλα από πριν με κάποιο μαγικό τρόπο τακτοποιημένα. Εξάλλου στο χωριό σε δένουν και άλλα πράγματα με τους φίλους: τα μέρη, οι τόποι, τα σημεία. Ξεκινώντας από τα σοκάκια που έπαιξες μαζί τους, το κιόσκι που πήγες το πρώτο σου ραντεβού, την εκκλησία που παντρεύτηκες αλλά και που αποχαιρέτησες αγαπημένα πρόσωπα, έως τον πλάτανο που πέρασες απίστευτες δροσερές βραδιές. Ακόμη τα μαγαζιά που στο καθένα ξημέρωσες και πέρασες καλά άπειρες φορές. Σε κάθε σημείο του χωριού έχεις αφήσει σημάδια που μόνο εσύ και οι φίλοι σου ξέρετε.
Λαχταράς πότε θα έρθει ξανά εκείνη η ώρα που το αυτοκίνητο θα πάρει τις στροφές για τα παλιοδέρβενα, να δεις το χωριό και ανυπομονείς να δεις ποιος έχει έρθει και πότε θα έρθουν οι υπόλοιποι, και περιμένεις τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, και το καλοκαίρι με τα πανηγύρια του.
Έτσι όταν έχει φτάσει ο καιρός και ανεβαίνουμε στο χωριό και ξαναβρισκόμαστε, τα πρόσωπά μας λάμπουν, φωτίζονται. Δεν προλαβαίνεις να λες και να μαθαίνεις νέα «νου ντ΄μ αράδ» (δεν δίνουμε σειρά), «ν στικουρ΄μ» (στραγγιζόμαστε) και φυσικά φεύγουμε όλοι γεμάτοι «σουτουράτ» (χορτάτοι).
Φτάνει όμως και πάλι η στιγμή του φευγιού, «βα ν΄αφλ΄μ , βα λι τσέμ» (θα βρεθούμε, θα τα πούμε) ελπίζοντας η επόμενη συνάντηση να είναι σύντομα. Στην επόμενη συνάντηση βέβαια, κάποιοι μπορεί να λείπουν, ίσως γιατί δεν μπόρεσαν αν και θα το ήθελαν πολύ, ίσως γιατί βαρέθηκαν ή κουράστηκαν ή δεν θέλουν άλλο την παρέα σου και κάποιοι γιατί δεν είναι πια μαζί μας, γιατί έφυγαν για πάντα. Κι όμως οι φίλοι μας από το Λιβάδι θα είναι πάντα μέσα στις καρδιές μας, πάντα εκεί.
Είμαι πολύ τυχερός που σας έχω, κι αν καμιά φορά λέω και καμιά κουβέντα ή κάνω κάτι παραπάνω «ντάσλι σ΄νιθιάμ κου τσόρλου» (δώστε το και λίγο με το πόδι-προσπεράστε το..)
Υ.Γ. Ήθελα πάντα να κάνω μια ανάρτηση για όλους εσάς τους ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ ...σας την αφιερώνω…
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΛΙΒΑΔΙ 2012 ΤΕΥΧΟΣ 49
ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΘ. ΜΗΤΩΝΑΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΘ. ΜΗΤΩΝΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου