Ας δούμε...
Μαριναλέντα... όμορφo όνομα!
Η Μαριναλέντα, µια κοινότητα 2.645 κατοίκων στην Ανδαλουσία, δεν έχει ανεργία, δεν έχει αστυνοµικούς και τα σπίτια της νοικιάζονται µε 15 ευρώ τον µήνα. Ο δήµαρχός της, ο κοµµουνιστής Χουάν Μανουέλ Σάντσες Γκορντίγιο, επανεκλέγεται εδώ και 31 χρόνια.
Εδώ και πολλά χρόνια, την εβδοµάδα που οι άλλες πόλεις στην Ισπανία γιορτάζουν το Πάσχα, στη Μαριναλέντα γιορτάζουν την ειρήνη. «Ο δήµαρχός τους είναι τρελός», λένε στο γειτονικό χωριό. «Ενώ εµείς οι άλ λοι Ισπανοί κάνουµε θρησκευτικές λιτανείες, εκείνοι κάνουν επί 5 µέρες πάρτι». Πολλοί νέοι από τη Σεβίλλη, τη Γρανάδα, τη Μαδρίτη, πηγαίνουν για να γιορτάσουν µε τους χωρικούς της Μαριναλέντας.
Οταν εξελέγη για πρώτη φορά, το 1979, ο Γκορντίγιο ήταν ο νεώτερος δήµαρχος στην Ισπανία. Το 1986, έπειτα από 12 χρόνια αγώ νων και καταλήψεων κυρίως από τις γυναίκες του χωριού, η Μαριναλέντα κατάφερε να πά ρει από ένα γαιοκτήµονα 12.000 στρέµµατα γης και να δηµιουργήσει έναν αγροτικό συνεταιρισµό από τον οποίο ζει σήµερα σχεδόν όλο το χωριό. «Η γη δεν ανήκει σε κανέναν, η γη δεν αγοράζεται, η γη ανήκει σε όλους!», λέει ο δήµαρχος.
Στον συνεταιρισµό Εl Ηumoso οι συνεταίροι εργάζονται 6½ ώρες την ηµέρα, από τη Δευτέρα ώς το Σάββατο, δηλαδή 39 ώρες την εβδοµάδα. Ολοι έχουν τον ίδιο µισθό, ανεξάρτητα από τη δουλειά που κάνουν. Οι συγκοµιδές (ελαιόλαδο, αγκινάρες, πιπεριές κ.λπ.) συσκευάζονται στο µικρό εργοστάσιο Ηumar Μarinaleda που βρίσκεται στη µέση του χωριού και στο οποίο εργάζονται, σε πολύ χαλαρή ατµόσφαιρα, περίπου 60 γυναίκες και 4-5 άνδρες. Τα προϊό ντα πωλούνται κυρίως στην Ισπανία. Τα έσο δα του συνεταιρισµού δεν µοιράζονται, αλλά επενδύονται και πάλι στον συνεταιρισµό για να δηµιουργηθούν δουλειές. Γι’ αυτό στο χω ριό δεν υπάρχουν άνεργοι. Οµως ακόµη και σε εποχές που δεν υπάρχουν αρκετές γεωργικές δουλειές για όλους, οι µισθοί καταβάλλονται.
Στη Μαριναλέντα, η στέγαση, η εργασία, ο πολιτισµός, η εκπαίδευση και η υγεία θεωρού νται δικαίωµα. Μια θέση στον παιδικό σταθµό µε όλα τα γεύµατα κοστίζει 12 ευρώ τον µήνα. Από την άλλη, «εδώ δεν έχουµε χωροφύ λακες, θα ήταν µια άχρηστη σπατάλη», λέει ο δήµαρχος. «Δεν έχουµε ούτε παπά - δόξα τω Θεώ!», προσθέτει γελώντας. Πάντως η ελευθερία της λατρείας είναι εγγυηµένη και το Πάσχα έγινε µια µικρή θρησκευτική λιτανεία, η οποία πέρασε διακριτικά από τους δρόµους του χω ριού, χωρίς θεατές και αποφεύγοντας την πλατεία όπου γινόταν η γιορτή.
«Εφαρµόζουµε µια συµµετοχική δηµοκρατία, αποφασίζουµε για όλα, από τους φόρους ώς τις δηµόσιες δαπάνες, σε µεγάλες συνελεύσεις. Πολλά κεφάλια δίνουν πολλές ιδέες», λέει ο Γκορντίγιο. «Ξέρουµε πως οι άνθρωποι µπορούµε να δουλεύουµε και για άλλες αξίες, όχι αποκλειστικά για το χρήµα».
Όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα της κοινότητας:
«Ενώσω παλεύαμε για τη γη, για την βιομηχανία, για την εργασία, συνειδητοποιήσαμε ότι υπήρχαν άλλα βασικά δικαιώματα που έπρεπε να κατακτήσουμε. Και η πρώτη ανάγκη που εντοπίσαμε ήταν η έλλειψη κατοικίας, αλλά επίσης συνειδητοποιήσαμε ότι οι ηλικιωμένοι δεν είχαν ένα μέρος να σταθούν μετά από τόσα χρόνια αγώνα και στερήσεων, ούτε υπήρχε κέντρο υγείας, ούτε παιδικός σταθμός, ούτε αθλητικές εγκαταστάσεις, και οι δρόμοι ήταν χωρίς άσφαλτο και χωρίς φως…
Όταν λέμε Κοινωνική Δημοκρατία εννοούμε την πρόσβαση όλων ανεξαιρέτως των κατοίκων του χωριού μας στα αγαθά κοινής ωφέλειας, χωρίς περιορισμούς. Πάντα σκεφτόμασταν ότι η ελευθερία χωρίς ισότητα είναι άχρηστη και ότι η δημοκρατία χωρίς συγκεκριμένα κοινωνικά αγαθά κοινής ωφέλειας για τον κόσμο είναι μια λέξη χωρίς περιεχόμενο και μια εξαπάτηση, που προσπαθεί να πείσει τον κόσμο ότι είναι μέρος ενός συλλογικού εγχειρήματος, ενώ στην πραγματικότητα απαξίωνει και αποκλείει αυτούς τους ίδιους ανθρώπους.
Φάνηκε ότι σε αυτό το πεδίο δεν θα έπρεπε να υπάρχουν περιορισμοί. Τα συλλογικά αγαθά είναι κάτι που θα πρέπει ο ίδιος ο λαός να ονειρευτεί και να μετατρέψει σε πραγματικότητα μέσα από τον αγώνα, γιατί καμία από τις προσδοκίες του λαού, όσο απρόσιτη και αν φαντάζει, δεν πρέπει να είναι απορριπτέα στην σκέψη ή στην πράξη από την αριστερά, αν αυτή η αριστερά είναι πραγματικά επαναστατική.»
Σαφέστατα το παράδειγμα της Μαριναλέντα δεν πρόκειται για ένα ολοκληρωμένης μορφής σοσιαλιστικό καθεστώς παρά μια θετική προσπάθεια που έμπρακτα αποδεικνύει πως ο καπιταλισμός όχι μόνο δεν είναι μονόδρομος αλλά ένα σύστημα που πλέον θα έπρεπε να ανήκει στην Ιστορία. Στην καπιταλιστική λοιπόν Ισπανία του 2010, το ενοίκιο ενός μικρού σπιτιού πολλές φορές αγγίζει τα 700 ευρώ (κυρίως στις μεγαλουπόλεις) ενώ ο βασικός μισθός δεν ξεπερνά τα 600 (ως γνωστόν η Ισπανία αποτελεί την χώρα με τα χαμηλότερα εισοδήματα στην Ευρώπη των 15 αμέσως μετά την Πορτογαλία). Σε ένα μικρό χωριό 2000-3000 κατοίκων που δεν βρίσκεται κοντά σε κάποιο αστικό κέντρο, ένα μέσο ενοίκιο εκτιμάται πως αγγίζει τα 100 με 150 ευρώ. Στην περίπτωση της Μαριναλέντα η στέγαση κοστίζει μόνο 15 ευρώ. Οι κοινωνικές παροχές της χώρας που κατακτήθηκαν με αγώνες και θυσίες έχουν πληγεί από αυστηρά μέτρα λιτότητας που παρά την θέληση των πολιτών η κυβέρνηση του "σοσιαλιστικού" κόμματος επέβαλε προκειμένου να αντιμετωπίσει την κρίση. Η ανεργία ξεπερνά το 20% (πόσοστό που θυμίζει αφρικανική χώρα) και σε πολλές περιπτώσεις οι εργασιακές συνθήκες θυμίζουν χώρες της Λατινικής Αμερικής. Στην Μαριναλέντα οι δείκτες ανεργίας εδώ και δεκαετίες δείχνουν μηδέν!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου